Ο Charlie Porter δείχνει την ανθρώπινη πλευρά της ομάδας Bloomsbury – WWD

ΛΟΝΔΙΝΟ — Η γοητεία του Kim Jones με το Bloomsbury Group είναι μια ιστορία που δεν τελειώνει ποτέ.

Το καλοκαίρι, ο Dior αποκάλυψε ότι θα υποστήριζε μια μεγάλη έκθεση, «Bring No Clothes: Bloomsbury and Fashion», στη διάσημη πολιτιστική κολεκτίβα στο χώρο της γκαλερί Charleston Lewes, μια ώρα διαδρομή από το Λονδίνο. Η επιμέλεια της έκθεσης έγινε από τον δημοσιογράφο Charlie Porter για να συμπέσει με την κυκλοφορία του βιβλίου του «Bring No Clothes: Bloomsbury and the Philosophy of Fashion» και θα διαρκέσει έως τις 7 Ιανουαρίου.

Το «Bring No Clothes» αναλύει τα στυλ ερμηνείας των Βιρτζίνια Γουλφ, Ντάνκαν Γκραντ, Ε.Μ. Φόρστερ, Βανέσα Μπελ, Τζον Μέιναρντ Κέινς και Λαίδη Ότολιν Μορέλ σε σχέση με το πώς άνοιξαν το δρόμο για το μοντέρνο ντύσιμο για καλλιτέχνες και πώς με τη σειρά τους. επηρέασαν επωνυμίες όπως οι Fendi, Comme des Garçons, Burberry της εποχής Christopher Bailey, Erdem και SS Daley.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της έκθεσης, μια φωνή της Woolf παίζει, καθοδηγώντας τον θεατή στη ζωή της.

«Αν και το έγραψε αυτό στο τέλος της ζωής της, έγραφε για τα παιδικά της χρόνια. Είναι πολύ σκληροπυρηνικές αναμνήσεις για το πώς χρησιμοποιήθηκαν τα ρούχα για να την περιορίσουν και να την παγιδεύσουν», είπε ο Porter σε μια προεπισκόπηση.

Η Γουλφ έζησε με τον ετεροθαλή αδερφό της, Τζορτζ Ντάκγουορθ, μέχρι τα 20 της και με την ετεροθαλή αδερφή της Μπελ. Θα χρησιμοποιούσε ρούχα ως εργαλείο ελέγχου, κάνοντάς τους να φορούν κορσέδες και άλλα εσώρουχα με αιχμηρά κομμάτια ξύλου για να επιβάλουν μια θηλυκή σιλουέτα.

Στις δύο αδερφές συχνά επιτρεπόταν μόνο δύο με τρεις ώρες την ημέρα να γράφουν ή να ζωγραφίζουν από τον ετεροθαλή αδερφό τους, προτού τις διατάξει να ωραιοποιήσουν τις εμφανίσεις τους και να φορέσουν τα καλύτερα φορέματά τους για την εξέταση του. Ο Ντάκγουορθ έπαιζε ψυχολογικά παιχνίδια λέγοντας στον Γουλφ και στον Μπελ ότι δεν φαίνονται καλά και ότι έπρεπε να αλλάξουν.

Οι αδερφές έφυγαν πολύ μακριά από το πλούσιο νοικοκυριό τους στο Νότιο Κένσινγκτον μόλις πέθανε ο πατέρας τους, στο Μπλούμσμπερι, μια φθηνότερη και βρώμικη περιοχή τότε.

Υπάρχουν πολύ λίγα φωτογραφικά στοιχεία για την Ομάδα Bloomsbury μεταξύ 1904 και 1910 στο Bloomsbury, καθώς προσπάθησαν να χαράξουν το δικό τους μονοπάτι και να μείνουν μακριά από το οπτικό πεδίο.

«Είναι επειδή πέρασαν από αυτή την ξαφνική ριζική αλλαγή, ενώ στην εποχή μας, αν κάνουμε μια αλλαγή, τη φωτογραφίζουμε, είτε πρόκειται για χωρισμό είτε για κούρεμα. Η αλλαγή περιλαμβάνει την εικόνα, αλλά στην εποχή τους, επειδή οι κάμερες ήταν τόσο ακριβές και είχαν φωτογραφηθεί τόσο πολύ, μετακόμισαν σε αυτή τη νέα περιοχή και δεν τους νοιάζει – απλώς τους νοιάζει η ίδια η αλλαγή», εξήγησε ο Porter.

Οι άντρες φίλοι του Γουλφ και του Μπελ που σπούδασαν στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ επισκέπτονταν το Bloomsbury τα βράδια της Πέμπτης για να έχουν συγκεντρώσεις ιδεών, κατά τις οποίες κανείς δεν νοιαζόταν για τα ρούχα τους. Η Woolf έχει περιγράψει ότι «δεν φοράει απολύτως τίποτα» στα γραπτά της, προσθέτοντας ότι οι άντρες δεν νοιάζονταν ούτε για το τι φορούσαν, και επέκριναν τις ιδέες τους όσο και τις δικές τους.

Ο Πόρτερ τακτοποίησε βιβλία, επιστολές και υλικά της Ομάδας Bloomsbury που βρέθηκαν στη Βρετανική Βιβλιοθήκη και στο King’s College του Λονδίνου, όπου ο Γουλφ ήταν φοιτητής.

Η έκθεση ανοίγει με έναν τοίχο από άτυπες φωτογραφίες της συλλογικότητας στο σπίτι και με τις οικογένειές τους, που δεν προορίζονταν για το κοινό.

Ο Πόρτερ χρησιμοποιεί εικόνες, προφορικό λόγο και ημερολόγια σε όλη την έκθεση για να αναπληρώσει την απουσία των ρούχων.

«Λατρεύω την απουσία, μου αρέσει το γεγονός ότι δεν χρειάζεται να έχουμε τα ρούχα για να το δείξουμε γιατί τα περισσότερα ρούχα δεν υπάρχουν πια, κατά κάποιο τρόπο», είπε.

Γράφοντας για τα ρούχα του Ομίλου Bloomsbury για την έκθεση και το βιβλίο, ο Πόρτερ είπε ότι ένιωθε πιο κοντά στους χαρακτήρες καθώς ξαναζούσε τις εμπειρίες τους και έβρισκε βαθιά κρυμμένα θέματα, όπως το queerness. Κατά τη διάρκεια της περιόδου, οι ομοφυλόφιλοι άντρες είχαν τον τρόπο να είναι μέσα στην κοινωνία επειδή είχαν νομοθετηθεί και αναγνωριστεί ως προς τη νομιμότητά τους, ενώ οι queer γυναικείες ιστορίες δεν αναγνωρίζονταν.

«Μέσω των ρούχων η σχέση του Μόρελ και του Γουλφ φάνηκε ξαφνικά πιο σημαντική από ό,τι πίστευαν οι άνθρωποι πριν», είπε ο Πόρτερ.

Ο Γουλφ και η κολεκτίβα κρίθηκαν βαθιά μη της μόδας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς όλα τα βλέμματα στράφηκαν στη Νέα Υόρκη.

Ένα ζευγάρι γυαλιά του Woolf εμφανίζονται στην έκθεση από το 1983, στον φάκελο που επρόκειτο να πουληθούν σε δημοπρασία — αλλά κανείς δεν τα αγόρασε.

Το Bloomsbury Group έγινε μόδα στις αρχές του 21ου αιώνα. Ο Πόρτερ υποστηρίζει ότι συχνά γοητεύονται επειδή είναι μια ομάδα διάσημων νέων, ενώ στην έρευνά του κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «ήταν νέοι άνθρωποι που προσπαθούσαν να ζήσουν και να αγαπήσουν σε μια κοινωνία που δεν τους θέλει».

Ανέθεσε στον σχεδιαστή μόδας Jawara Alleyne, απόφοιτο της Fashion East, να δημιουργήσει πολλά κομμάτια και έργα τέχνης για την έκθεση που απηχούν τη γοητεία της συλλογικότητας.

Τα κομμάτια της Alleyne είναι όλα χωρίς τίτλο και αντιπροσωπεύουν την ομάδα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, με πολλά από τα κομμάτια να γνέφουν στα ρούχα της Bell που κάηκαν μετά το θάνατό της.

Η ανδρική συλλογή του Jones για την άνοιξη 2023 για τον Dior βρίσκεται απέναντι ως αντανάκλαση με ένα κρεμαστό διαφανές φανελάκι με δύο φιγούρες να φιλιούνται, βγαλμένες από μια από τις εικονογραφήσεις του Grant που έκανε σε έναν θαυμαστή. ένα πλεκτό πουλόβερ με το ίδιο στάμπα με μια κουρτίνα φωτιάς που έφτιαξε ο Γκραντ για το Sadlers Wells Theatre το 1930 και ένα σορτς για τρέξιμο με σφραγίδα έναν πίνακα τοπίων της Ταγγέρης, στο Μαρόκο, από το 1975.

Η έκθεση τελειώνει με το ντεμπούτο του Jones στο Fendi, με δύο φορέματα σε ένα βάθρο, ενώ η παράσταση παίζει σε έναν προβολέα σε έναν τοίχο. Η παράσταση ήταν μια ωδή στο μυθιστόρημα των Bell, Woolf και Woolf «Orlando», το οποίο δημοσιεύτηκε τρία χρόνια μετά την ίδρυση της Fendi, το 1925.